Δεσμώτες με σκυμμένο κεφάλι!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, η μεγάλη αλήθεια, είναι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να ξεχνάνε! Και το σπουδαιότερο, ότι συνηθίζουν να ξεχνούν όταν έχουν σκυμμένο το κεφάλι! Είναι το χειρότερο απ’ όλα. Και όταν έχουμε σκυμμένο το κεφάλι, ξεχνάμε να υψωθούμε μέχρι την ψυχή μας και να δούμε τον κόσμο από άλλες γωνίες.

            Ο κόσμος τρέχει πολύ σήμερα. Ξέφρενοι ρυθμοί, προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα. Όπως γράφει ο κι ο Στάθης Σταυρόπουλος, «έχει πάρει ο καπιταλισμός και δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, εφτά ημέρες τη βδομάδα. Δεν υπάρχει καιρός για σχόλη, προσευχή, σκέψη, απόλαυση». Αλήθεια, τι διαφορά έχει η σκλαβιά από το να είσαι σκλάβος στην πιο σκληρή καθημερινότητα; Πώς μπορείς να απολαύσεις κάτι που σου έλλειψε ή κάτι που δεν γνώρισες ποτέ, ή κάτι που σου απαγόρευσαν με διαφόρους τρόπους να το κάνεις κτήμα σου;

            Ένας περίπατος στην πρωινή ανατολή, μια κουβεντούλα απαλή και γλυκιά στο σούρουπο, ένα βιβλίο που σ’ αρέσει, ν’ ακούσεις με ανοιχτή καρδιά και ψυχή έναν ψαλμό, να σκεφτείς χωρίς θορύβους και τηλεόραση, να απολαύσεις μια παράγραφο από ένα κείμενο που σ’ αρέσει, να ακούσεις μια μουσική με τον τρόπο που θέλεις, να ταξιδεύσεις με μερικούς στίχους, να χαρείς την απλότητα και την ομορφιά του να είσαι ολιγαρκής, να απολαύσεις τον δικό σου παράδεισο.

            Ο κόσμος όμως γύρω μας συνεχίζει να τρέχει. Κι εμείς έχουμε ξεχάσει πώς να το κάνουμε. Το έχουμε βουλιάξει καλά μέσα μας, αφού αφοσιωθήκαμε στο τρέξιμο, στη βιασύνη και στην ανέχεια που μας έχουν επιβάλλει. Ξέρω ότι οι πραγματικές αλυσίδες της σκλαβιάς στα χέρια και στα πόδια πονάνε, όμως μας έδωσαν με αόρατες αλυσίδες στην καρδιά και στην ψυχή μας. Μας έχουν κάνει να βλέπουμε τον θάνατο ως μια διαδικασία απλής συνήθειας βγάζοντας από την ψυχή μας το δέος. Έτσι ορίζουν τον θάνατο ως μια ακόμα καθημερινή πράξη, στην οποία όλοι  θα μπορούσαμε να προβούμε εν δυνάμει αν χρειαζόταν! Με στόχο τελικό να οδηγούμαστε στην αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο που πεθαίνει ή δολοφονείται στα πεδία της ασφάλτου, των διαφόρων ατυχημάτων, των μαχών.

            Μας έχουν επιβάλλει απίστευτα δεσμά, που είναι γλυκά, δεν πονάνε το σώμα, δεν κόβουν το δέρμα, δεν βγάζουν κόκκινο αίμα. Δεσμά που πληγώνουν απίστευτα την ψυχή στο πέρασμα του χρόνου και προσπαθούν να μην τα βλέπουμε ποτέ, με εκατοντάδες άλλα χρυσωμένα χάπια της τεχνολογίας και άλλα πολλά. Αυτοκίνητα, υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, διάφορα καταναλωτικά προϊόντα. Όταν όμως ανακαλύψεις τα δεσμά σου και προσπαθείς να τα σπάσεις, τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι ήδη εξαρτημένος. Και συνήθως είναι πολύ αργά! Όμως πάντα υπάρχει ένα μικρό σκοτεινό και θολό ίσως μονοπάτι, και στο βάθος μπόλικο φως. Μπορείς να το δεις;