«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»

ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ… έτσι και πουν να κάνουν κόμμα οι άνεργοι, θα σας πάρει όλους σβάρνα το ποτάμι και δεν θα σας μαζεύει κανένας. Όμως έχουν γνώση οι φύλακες … του πολιτικού συστήματος και ξέρουν καλά τι κάνουν! Διότι αν πουν να ενωθούν πραγματικά οι άνεργοι και πάψουν να σέρνονται πίσω από τα άρματα των διαφόρων γαλαζοπράσινων και ασπροκόκκινων, των δήθεν επιλογών, των διάφορων μιαζδόρων και απατεώνων πολιτικάντηδων σαν σασκήνηδες, τότε να δείτε τι ανατροπές έχουν να γίνουν σ’ αυτή τη χώρα. Όχι τα ελικόπτερα δεν θα προλαβαίνουν να απογειώνονται από τις αυλές, θα γεμίσει η θάλασσα ταχύπλοα και τα ποτάμια κάθε είδους θα στεγνώσουν!

            Δεν ξέρω αν το κόμμα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη αποδειχθεί ένα ακόμα κόμμα-άλλοθι για να ξεπλύνουν ορισμένοι πολιτικοί παλαιάς κοπής τις βρωμιές όλων των ειδών, αλλά μάλλον προς τα εκεί πηγαίνει η δουλειά. Και ενώ μόλις προχθές γράφαμε στον «Ημεροδείκτη», ότι να δείτε που θα του δώσουν ένα υψηλό ποσοστό, δεν προλάβαμε να τελειώσουμε τη φράση, και του έδωσαν ήδη 13%, πράγμα που εκτοπίζει το ΠΑΣΟΚ που κυρίως τους ενδιαφέρει και κάτι άλλους.

            Αυτή είναι η Ελλάδα, όπου ο κάθε πλαστός πολιτικός μπορεί να ξεπλένεται στα ποτάμια των ψηφοφόρων της χώρας. Αλλά όπως έλεγε κάποιος για το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη, το θέμα είναι ότι τα ποτάμια στην Ελλάδα τα μπαζώνουν!!!

            Όταν σ’ αυτή τη χώρα οι ποταμοί των ψηφοφόρων ξυπνήσουν, τότε ίσως καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους. Είμαστε εν υπνώσει, όλοι μαζί. Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι ή δεν ξέρω τι άλλο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι η λύση στα προβλήματά μας. Μόνο που όσο περισσότερο προσπαθούν να μας πείσουν, τόσο περισσότερο βουλιάζουμε μαζί τους στον βούρκο. Το κακό με τον βούρκο, είναι ότι όλοι εμείς, η μεγάλη πλειοψηφία αυτού του λαού, βρισκόμαστε από κάτω μέσα στον βούρκο, και οι άλλοι που προσπαθούν να μας σώσουν συνεχίζουν να πατούν στους ώμους μας και είναι στην απ’ έξω. Και συνεχίζουν να είναι ό,τι κι αν γίνει.

            Από καμιά φορά πετάνε έναν απ’ αυτούς μέσα στον βούρκο, έτσι για να χαρούμε. Και γίνεται της ανθρωποφαγίας. Η πληθώρα των υπολοίπων σωτήρων της χώρας βρίσκεται στην απ’ έξω. Ξέρει καλά τι θα μπορούσε να σημαίνει ένα κόμμα ανέργων, στο οποίο όμως θα ήταν όλοι οι άνεργοι της χώρας με μόνη πρόθεση την ανεργία και τίποτα περισσότερο απ’ αυτήν. Όπως ξέρουν καλά επίσης, πόσο σημαντικό είναι κάπου-κάπου να δημιουργούν ένα ξεκάρφωτο κόμμα από το πουθενά, με την έννοια ότι αυτό μπορεί να διαιρέσει κάποιους χώρους ώστε οι λιγοστοί να βρίσκονται πάντα στον αφρό, έξω από το βαρέλι, στους θώκους της εξουσίας.

            Μας έχουν κλεισμένους στο μπαλαούρο και μας απασχολούν με τον άρτο ως θέαμα, γιατί το κύριο μέλημα είναι να χορτάσουμε πρώτα τα μάτια μας. Δεν θα κουραστώ να το γράφω… όσο η κρίση στην Ελλάδα προχωρά και η ανθρωπιστική κρίση βαθαίνει, τόσο αυξάνονται οι εκπομπές μαγειρικές, άλλο τόσο τα σκηνικά των διαφόρων εκπομπών της ανοησίας και του τίποτα γίνονται πλουσιότερα, και τόσο περισσότερο μερίδιο τηλεθέασης θα δίνουν τα βαθιά ντεκολτέ και τα άσπρα μπούτια της Δούκισσας.

            Η σημερινή ελληνική κοινωνία έχει καταστραφεί. Προσπαθούν να ξεσκαρτάρουν τους εναπομείναντες και να τους μοιράσουν όπως αυτοί επιθυμούν. Και ελάχιστοι αντιστέκονται σ’ αυτό. Το μέλλον απομένει στα παιδιά μας. Και όπως τραγουδούσε ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος το 1979: «Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν / πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν / και πώς σε θένε. // Έχε το νου σου στο παιδί, / κλείσε την πόρτα με κλειδί / ψέματα λένε. // Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί, / λογάδες και γραμματικοί / για να σε πείσουν. // Έχε το νου σου στο παιδί / κλείσε την πόρτα με κλειδί, / θα σε πουλήσουν. // Και όταν θα ’ρθουν οι καιροί / που θα ’χει σβήσει το κερί / στην καταιγίδα // υπερασπίσου το παιδί / γιατί αν γλιτώσει το παιδί / υπάρχει ελπίδα».